अभंगाची दिंडी - दिवस ५

संत सोयराबाई

येई येई गरुडध्वजा । विटेसहित करीन पूजा ॥१॥
धूप दीप पुष्पमाळा । तुज समर्पू गोपाळा ॥२॥
पुढे ठेवोनियां पान । वाढी कुटुंबी तें अन्न ॥३॥
तुम्हां योग्य नव्हे देवा । गोड करूनियां जेवा ॥४॥
विदुराघरच्या पातळ कण्या । खासी मायबाप धन्या ॥५॥
द्रौपदीच्या भाजी पाना । तृप्ती झाली नारायणा ॥६॥
तैसी झाली येथें परी । म्हणे चोख्याची महारी ॥७॥

संत चोखामेळायांची पत्नी सोयराबाईंयांचा हा अभंग. स्वःताची एक शैली, एक भाषा त्याहूनही महत्त्वाचे स्वःताचा एक विचार हे सोयराबाईंच वैशिष्टय. शब्दांची रचना अतिशय साधी, सरळ पण त्याचबरोबर एका ओळीवरून दुसरीवर जाताना आपल्या मुद्द्याचं केलेलं प्रतिपादन थक्क करणार आहे. विठ्ठलाच्या एकाही नावाची पुनरावृत्ती केलेली नाही.
माझ्या कुटुंबाचं जेवण तुला वाढणार आहे. ते तुझ्या योग्य नाही पण विदुराच्या कण्या आणि द्रौपदीच्या हातचा एक घास खाऊन तुझी तृप्ती झाली, तसंच तुझं इथंपण होईल.