माझ्या लहानपणी घरी सायकल असणे म्हणजे श्रीमंतीच लक्षण. एखाद्याकड रेंजर सायकल म्हणजे श्रींमंतीचा कळस. माझ्याकड सायकल होती पण मोठी २२ इंची. माझी उंची पण २२ इंचीच होती, म्हणून छोटी सायकल भाङयाने आणून खेळणे हा सुट्टीतल एक उघोग. तासाला २० पैसे वगरै भाड.
एका सुट्टीत असच सायकल भाङयाने आणून खेळत होतो. एक तास पुर्ण वापरायच आणि मग सायकल द्यायची हा आमचा नेहमीचा उघोग. सायकल परत द्यायला गेल्यावर त्यांनी २५ पैसे मागितले माझ्याकड तर २० च पैसे. काय करु? "५ पैसे आणून देतो" "बर". मी १०-१५ मिनीटानी ५पैसे द्यायला परत त्याच दुकानात गेलो. दुकानदाराने एक क्षणभर माझ्याकडे बघितले. "कुणाचा रे तू?" मी माझ पुर्ण नाव व पत्ता सांगितला. "तु पैशे आणून नसते दिले तरच विशेष होत" त्या वाक्याचा माझ्या बालमनावर जो परीणाम झाला, कि आज पर्यत कुणाचे पैशे बुडवण्याचा विचार सुध्दा मनात आला नाही.
आपण आपली किमंत बाजारात मिळू शकोतो की नाही हा महत्वाचा प्रश्न आहेच पण असलेली किमंत टिकुन तरी टेवली पाहिजे.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
खरे आहे तुझे, हे संस्कारच आयुष्यभर साथ देतात.
ReplyDelete